Het avontuur van de adrenalinestad van Nieuw-Zeeland is niet compleet zonder de extreme sport paragliden. Met de gondola neem ik de steilste kabelbaan van het zuidelijk halfrond die me laat stijgen tot Bob’s Peak met een hoogte van zo’n 700 meter.

Met de gondellift stijgt de spanning tegelijk met het aantal meters dat ik omhoog ga. Vandaag mag ik een lang gekoesterd extreme avontuurswens afstrepen. Ik ga namelijk paragliden!

Paragliden in Queenstown

In de gondola kijk ik vanuit het raam naar beneden en zie ik Queenstown en haar inwoners steeds kleiner worden tot het niet meer is dan een klein stadje zonder details. Het uitzicht wordt daarentegen steeds indrukwekkender wanneer Lake Wakatipu en de omliggende bergketen in beeld verschijnt. Het meer is ooit een gletsjer geweest, maar volgens de Maori werd het gevormd door een slapende demon die levend werd verbrand door de minnaar van een door de demon gevangen Maorimeisje. Het kleurrijke blauwe meer krijgt daarmee ineens een donker randje. In ieder geval is de lucht helder en strakblauw waardoor het uitzicht beter is dan ze hier denk ik ooit hebben gezien. Ik heb in ieder geval de perfecte dag uitgekozen.

Als boven de gekochte voucher is goedgekeurd krijg ik mijn Amerikaanse piloot Todd toegewezen. Voorzien van een sikje, een baseballpet op zijn hoofd en een blitse zonnebril komt hij met een grote glimlach mijn kant opgelopen om zich voor te stellen. Zelf sta ik er nog wat ongemakkelijk bij omdat ik niet zo goed weet wat mijn rol is tijdens het paragliden en niet weet wat ik moet doen. Maar Todd heeft letterlijk de touwtjes in handen en herhaald meermaals hoe fantastisch paragliden is. “Relax en geniet ervan” zegt Todd. Zijn Amerikaanse enthousiasme is aanstekelijk en ik probeer te genieten van het moment en laat het verder maar op me afkomen.

Een korte wandeling brengt ons naar een aflopende lap gras bovenop Bob’s Peak. Het werkelijk prachtige uitzicht over Queenstown wat ik eerder mocht aanschouwen ontgaat me volledig. Ik ben gefocust en benieuwd, maar niet echt zenuwachtig. Aan het einde van de grasvlakte zie ik niks. Daar houdt het op en stort je de afgrond in als het niet gaat zoals gepland. Gelukkig hoef ik niet te wachten of het vlieggestel openklapt, want met paragliden gooi je de zeilen voor de reis al uit.

De afgrond tegemoet rennen en vliegen maar!

Op de groene mat leggen Todd en ik het scherm in zijn geheel uit. Dan word ik in het harnas gehesen en hoor ik verschillende klikken van gespen die mij op mijn plek moeten houden. Geconcentreerd luister ik naar Todd zijn beknopte instructie over de start, maar ik word enigszins afgeleid van de starende ogen van nieuwsgierigen iets verderop. “We trekken eerst het scherm omhoog en als ik ja zeg mag je gaan rennen tot het niet meer gaat.” Met veel kracht trekken we het scherm rechtop, maar al snel doet de luchtstroom zijn werk en worden we teruggetrokken door de wind. We hebben alleen nog wat snelheid nodig en dus ren ik na Todd zijn startsignaal braaf de afgrond tegemoet. Voor ik de klifrand dicht in het vizier heb zoeven we al in het Nieuw-Zeelandse luchtruim. Wauw!

De pratende mensen op de skyline van Queenstown maken plaats voor rust in de lucht. Hangend op een paar honderd meter hoogte zie ik weer het prachtige uitzicht waardoor ik de eerste seconden al helemaal fantastisch vind. Todd had gelijk en ik geniet volop. Dan krijg ik ineens een selfiestick met GoPro voor mijn neus gedrukt en gaat nieuwszender Todd aan. “Alright, here we are and welcome to Queenstown New Zealand. Mira (omdat Shamira nogal moeilijk is noem ik mezelf in het buitenland vaak afgekort Mira), how is the flight so far?” Ik schiet in de lach, maar ik vind het ook wel leuk dus ik doe heerlijk mee. Daarna krijg ik een uitgebreide uitleg over de omgeving en brengt hij herkenningspunten op de grond voor mij in kaart. Waaronder het voetbalveld waar we zometeen gaan landen, maar dat duurt nog wel even gezien de wind op standje perfect staat en we relatief lang in de lucht kunnen rondvliegen.

Todd laat de touwtjes vieren en draagt ze aan mij over. Op aanwijzing maak ik een 360 graden bocht. Wauw, ik vlieg zelf! Moeilijk was het niet, maar toch. Todd heeft er zin in, want eenmaal weer aan de leiding vraagt hij om wat actie. “Alright Mira, do you want to speed this up?” Ik had me voorgenomen om geen snelle rondjes naar beneden te maken uit angst om misselijk te worden. Maarja het is een bucketlistpunt, dus fuck it. “Let’s do this”. Het ronddraaien voelt als een achtbaan die zo steil naar beneden gaat dat je de G-krachten tot in je tenen voelt. Ik wist niet dat het kon, maar we gingen zelfs bijna over de kop!

Gelukkig hebben we lang genoeg in de lucht gevlogen want het speelkwartiertje van Todd brengt ons binnen no time in de buurt van onze landingsplek, een leeg voetbalveldje net buiten het centrum. “Mira, maak je klaar voor de landing.” “Ho wacht! Wat moet ik doen?” “Niks, zodra het kan op je benen gaan staan”. Ik begrijp er niks van en zie al voor me hoe ik onder toeziend oog van de lokale kiwi’s al struikelend met een hap gras in mijn mond tot stilstand kom.

Een paar meter van het gras verwijderd remmen we in een boogje dusdanig af dat we zoals beloofd netjes rustig weer met beide benen op de grond belanden :-)

Benieuwd naar paragliden in Queenstown? Op mijn YouTube kanaal kun je mijn ervaring op video bekijken.