#8 Wereldreisdagboek 2017

Het kajak incident is inmiddels alweer drie weken geleden, maar de herinnering in de vorm van een blauw scheenbeen is nog steeds aanwezig. Het zag eruit alsof Rico Verhoeven een low kick heeft gegeven, maar ondertussen beslaat de blauwe plek niet meer mijn halve scheenbeen maar een kwart. Een hele vooruitgang!

Tijd om onze 4×4 eens serieus te gaan testen! Wat gespannen beginnen we aan de trip waarbij we vóór Fraser Island al in het diepe worden gegooid. Het zachte zand van het strand leidt een bandenspoor richting de ferry. Die twintig meter is al heel wat en we slaan een diepe zucht na het gehaald te hebben. Waar zijn we in godsnaam aan begonnen… Daarna is het twee volle dagen rete spannend, maar ook heel gaaf! We rijden over het strand dat als snelweg fungeert, spotten dingo’s, wandelen over een sandblow, bezoeken een oud scheepswrak en ploffen neer op een wit zandstrand aan een kraakhelder meer middenin de bush. De indrukken tellen al snel op en met twee volle fantastische dagen sluiten we ons eerste geslaagde 4×4 avontuur af. Ik zal er binnenkort een apart reisverslag over online zetten.

Onderweg naar Airlie Beach voor ons zeilavontuur over de Whitsundays maken we een stop in Town 1770. Daar overkomt me nog maar eens de Australische nachtmerrie. Spinnen… Voor een verse bak koffie parkeren we de auto bij een cafeetje en bij het uitstappen zie ik op de buitenkant van de deur een gigantisch gevaarte zitten. Ik begeef het bijna, maar in een reflex laat ik toch de deur dichtvallen als ik zie dat de spin naar binnen wil galopperen. Dat ding is razendsnel en komt precies tussen de deur terecht. Ik kan vervolgens niets anders dan verstijfd op gepaste afstand en met opengevallen mond wijzen naar dit enge harige ding. Niels zit me vanaf de andere kant aan te kijken alsof ik niet helemaal jofel ben en vraagt wat er is. Het duurt even, maar dan meld ik toch maar dat er een grote spin tussen de deur zit en volgens mij nog leeft. Niels trekt de deur open en gelukkig kruipt de spin snel in de hoek en niet naar binnen (ik had de auto anders nooit meer ingestapt). Langs de zijlijn moedig ik Niels aan, maar die vindt het een goed idee om eerst nog even een leuk fotootje te schieten. Daarna wordt de spin verdoofd met wat deodorant (echt sorry dierenbescherming) en komt de slipper met maatje 42 tevoorschijn waar de spin gelukkig niet tegenop gewassen is. Google geeft uitsluitsel over de soort. Een huntsman spin. Niet gevaarlijk, wel super eng.

In Airlie Beach bereiden we ons voor op de geboekte meerdaagse zeiltocht over de Whitsundays. Dagen van tevoren ben ik al zenuwachtig. Gezien mijn eerdere dappere pogingen op het water, kan ik ondertussen wel concluderen dat ik behoorlijk last heb van zeeziekte. Ik zie me al hondsberoerd drie dagen en twee nachten op een boot doorbrengen… Ik sla een pak reispillen in en op hoop van zege dan maar dat ze hun werk doen. We hebben een catamaran met 10 man (4 stellen en 2 crewleden) geboekt. Het gezelschap bestaat uit een 50+ Australisch stel en een Zwitsers en Canadees stel van onze leeftijd. Het is even wennen, maar we leren elkaar snel kennen. Het blijkt de perfecte boot voor ons te zijn. Ieder besteed veel tijd met zijn of haar partner, maar we zoeken elkaar ook als groep geregeld op voor wat gezelligheid. De crewleden verzorgen ons goed en serveren heerlijk eten. Wonder boven wonder werken de reispillen best goed. Zelfs slapen is geen probleem. Na weken in een daktent op een flinterdun matrasje te hebben gelegen en gebruik hebben moeten maken van openbare toiletten is een echt bed met eigen mini badkamer dan ook een zege. Tijdens een wereldreis leer je ook de kleine dingen waarderen. Geen groot huis of een dikke auto voor de deur, maar gewoon een bed en een eigen badkamer zo klein dat je met één been buiten moet staan om je haren te kunnen borstelen. Ik vind het mooi. Onderweg varen we langs de eilanden, bezoeken Whitehaven beach (een van de mooiste stranden ter wereld), snorkelen en zeilen zelfs nog even. Niels is helemaal gelukkig en ook ik ben blij dat ik deze activiteit niet aan me voorbij heb laten gaan.

Via Magnetic Island, Atherton Tablelands en Cape tribulation rijden we door richting Cairns. Onderweg spotten we een baby wallaby en koala, en bezoeken we watervallen, verkoelende kratermeren en een regenwoud van zo’n 180 miljoen jaar oud dat overloopt in een wit zandstrand.

In Cairns staat ons volgende avontuur te wachten. Met een zeilboot mogen we naar een plek op het Great Barrier Reef waar geen enkele andere touroperator mag komen. Zeilen is ecologisch en daarom mogen alleen zij naar deze plek. Wij vinden het vooral een mooie manier om van het Great Barrier Reef te genieten zonder het te schaden en Niels is een gelukkig man als de zeilen worden gehesen. En alsof dit avontuur nog niet genoeg is, beginnen we daarna aan een lange autorit richting de outback. Meer daarover in een volgend dagboek!