Zeilend door de archipel van Oost-Australië

Met een dik grijs wolkendek boven ons hoofd stappen we aan boord van de zeilcatamaran van crewleden Charlotte en Brendan. Vergezeld met drie internationale koppels mogen we drie dagen en twee nachten op zeilervaring door de archipel van Oost-Australië. Duurzaam varen over delen van het wereldberoemde Great Barrier Reef. Gooi de trossen maar los!

De dag loopt tegen zijn einde en de wind is onrustig. Met enige tegenzin stap ik aan boord en sla als ongelovig persoon toch even een kruisje. Je weet maar nooit waar het goed voor is. Ik ben erg gevoelig voor zeeziekte en nu moet ik naast het varen ook nog eens slapen op een boot. Voor een beetje stabiliteit en voor een partner die gek is op zeilen boekten we een catamaran, en voor de zekerheid kocht ik bij de apotheek wat pilletjes tegen zeeziekte. De happy pils.

Eilandengroep The Whitsundays
Van het grootste eiland ter wereld Australië vaar je vanaf het vertrekpunt Airlie Beach binnen een mum van tijd tussen de 74 eilandjes die samen de eilandengroep The Whitsundays vormen. Ontdekkingsreiziger James Cook gaf deze naam toen hij tijdens Pinksteren (Pinksteren is Whitsunday in het Engels) de groep eilanden ontdekte, niet wetende dat door de datumgrens het officieel geen Pinksteren meer was… De Whitsundayeilanden liggen bovenop het wereldbefaamde Great Barrier Reef. Beide ingrediënten staan garant voor een toeristische trekpleister. De haven ligt vol met indrukwekkende zeilschepen, witte polyester catamarans en grote lompe motorboten die om de haverklap met groepjes toeristen het water betreden voor een tochtje van een of meer dagen.

Overwinning van zeeziekte
De eerste kilometers varen we in onrustig weer op de motor naar de eerste ankerplaats. Naast crewleden Charlotte en Brendan delen we de boot met een Australisch, Canadees en Zwitsers koppel die net als wij een eigen hut hebben in de uiteinden van de drijvers. Ik heb er nog maar weinig van gezien en richt voorlopig mijn blik strak op de horizon. Als ik iets niet zie zitten dan is het wel drie dagen kotsend over de reling hangen, dus ik kijk wel uit. Wonderbaarlijk genoeg doen de happy pils hun werk. Zelfs als de zon ondergaat en ik de horizon langzaam uit het oog verlies.

Uit de wind tussen twee uiteinden van een eiland wordt het anker uitgegooid voor de nacht. We worden goed verzorgt door de crew met een heerlijk avondmaal en onze medepassagiers blijkt een goed gezelschap te zijn. De dag vliegt voorbij en het is al snel tijd om naar onze hut te gaan. De badkamer is zo klein dat we om de beurt onze tanden moeten poetsen en het bed lijkt eerder een eenpersoons exemplaar. Ik vind het prachtig. Na weken slapen in een daktent op een matrasje dat nog dunner is dan de boeken die ik lees voelt dit als ware luxe. Ik slaap als een roosje. De woeste zee en slapen voor anker ben ik zonder kleerscheuren en overgeven doorgekomen. Ik weet wat me te doen staat. Op tijd mijn happy pils innemen en ik heb de zeeziekte overwonnen!

Het mooiste strand ter wereld
We ontbijten met vers fruit onder een strakblauwe hemel. Dit beloofd een mooie dag te worden en we hebben er zin in. Volgens kapitein Brendan is de wind niet zo gunstig en dus wordt opnieuw de motor aan geslingerd.

Liggend in de zon op het voordek met lekkere dance klassiekers uit de speakers is het genieten geblazen. Ieder ligt bij zijn eigen partner en af en toe zoeken we elkaar op voor een praatje om elkaar beter te leren kennen. Precies goed. We varen vlak langs de eilanden en begroeten onderweg voorbijvarende zeilschepen. Met het zonnetje erbij is het genieten in het paradijs.

Halverwege maken we een stop bij Whitehaven Beach. Het schijnt een van de mooiste stranden ter wereld te zijn. Het zand is witter dan wit en het voelt anders dan al die honderden stranden die ik heb bezocht tijdens eerdere reizen. Het is zo zacht als een wollen deken. We hebben wat tijd om door te brengen, dus we strekken onze benen tijdens een rondje slenteren door het zachte zand. Onderweg lopen we tegen een dode boomstronk op die door andere toeristen wordt gebruikt als decor voor een fotoshoot. Een maand voor ons bezoek kwam de orkaan Debbie voorbijrazen die een deel van de oostkust beschadigd achterliet. Zo ook hier waar deze boomstronk duidelijk weg is geslagen van zijn familie aan de overkant.

Een korte hike naar de top van de heuvel op het eiland geeft een uitzicht over Whitehaven Beach en de omliggende omgeving. Ja, dit is het paradijs van Australië. Zo veel verschillende kleuren turquoise blauw heb ik een zee nog niet eerder gezien. Het is een uitzicht waar je u tegen zegt.

Snorkelen Great Barrier Reef
De eerste snorkeltrip staat op de planning. Voor we vol enthousiasme het water in springen komt Charlotte met een kleine mededeling. Met een wetsuit in haar hand legt ze uit dat het kwallenseizoen nog maar net is afgelopen. Een steek van de hier gevestigde Box Jelly Fish is alles behalve vriendelijke te noemen. Het levert een ondragelijke pijn in alle spieren, een zeer hoge bloeddruk en vochtophoping in de longen op. “Vorige week is er nog iemand met de helikopter van boord gehaald”. Juist…

Een aantal nemen ondanks de waarschuwing een sprong in het diepe. Beschermd met een wetsuit, dat dan weer wel. Orkaan Debbie heeft ook onder water haar sporen achter gelaten. Het zicht is stoffig en het koraal is in slechte staat. Het is wat teleurstellend, maar snorkelplek twee brengt hopelijk meer geluk.

In een rustige baai waar we gelijk ankeren voor de laatste nacht ligt nog een snorkelplek. Het Great Barrier Reef is hier nog intact. Anemonen die langzaam heen en weer zwiepen, clownvisjes die er doorheen schieten en kleurrijk koraal dat beschutting biedt voor andere kleine zeedieren leveren een levendige onderwaterwereld op. De rif haaien en schildpadden laten zich niet zien, maar Debbie heeft gelukkig niet overal gewonnen.

Hijs de zeilen!
Onze laatste ochtend alweer met een enkeltje Airlie Beach op de planning. De mannen balen. Boeken we een zeilboot, hebben we nog nul keer de zeilen gehesen. Dat kan niet en dus hebben we stiekem de avond ervoor onder het genot van een biertje een complottheorie bedacht. We hijsen de zeilen of we gooien Brendan overboord en nemen de boot over.

Gekkigheid natuurlijk, maar Brendan wordt vriendelijk doch dringend verzocht om ons te geven waar we voor betaald hebben. Hij geeft toe, op voorwaarde dat de drie met de grootste mond een handje komen helpen. Phillip de Australiër gaat aan het roer en Niels en Matthew hangen met hun volle gewicht aan de touwen om de zeilen uit te slaan. Wat volgt is een woeste terugreis waar alleen de ervaren zeilliefhebber blij van wordt, Brendan en Niels. De rest heeft geen tijd meer om van het uitzicht te genieten op het voordek in het zonnetje. Nee, het is schuilen voor overslaande golven en jezelf ergens aan vastklampen om niet overboord geslingerd te worden.

Droog en compleet bereiken we de kant. Zeilend door de archipel van Oost-Australië, het is een uitdagende paradijselijke ervaring!