Op huskysafari door de laatste wildernis van Europa

Het begint al donker te worden als we ineens stil staan. De husky’s springen van enthousiasme, maar het menselijk lichaam begint te protesteren. Na een volle dag achterop de slede is iedereen moe en heeft het koud. De plek waar we gaan overnachten is nergens te bekennen. We zijn de weg kwijt…

We worden gelukkig niet meteen in het diepe gegooid. Voor de eerste nacht wacht ons een verwarmde lodge met een zacht bed en een lokaal gerecht als laatste fatsoenlijke avondmaal. Tijdens een kennismaking met het reisgezelschap wordt de specialiteit rendier voorgeschoteld en bespreken we de aankomende huskysafari.

Alaskan husky
Ingepakt met drie lagen kleding en een veel te grote dikke winterjas wordt er kennisgemaakt met onze chauffeurs. Van een afstand is het luide geblaf al hoorbaar. Verscholen in de sneeuw tussen de naaldbomen van winters Lapland ligt een kleinschalige husky farm. Een samengesteld groepje honden moet ons groepje toeristen drie dagen door de laatste wildernis van Europa leiden.

De husky’s ogen slanker en gestroomlijnder dan de husky’s zoals we ze doorgaans kennen. De sledetochten worden dan ook niet uitgevoerd met de bekende Siberische husky, maar met de Alaskan husky. Beide soorten zijn sterk, barsten van de energie en kunnen goed tegen de kou, maar de bouw van de Alaskan husky is beter geschikt voor lange afstanden.

Hoewel de honden er bijna voor zijn gemaakt, voelt het toch wat zielig om ze drie dagen een slede met persoon en bagage door de sneeuw heen te laten trekken. A snel blijkt dat deze honden vooral gelukkig worden wanneer ze volledig hun energie kwijt kunnen. In huis een beetje spelen of buiten een stukje rennen is voor deze dieren niet genoeg. Ze willen urenlang rennen, trekken en duwen en na een kort dutje hetzelfde ritueel weer opnieuw uitvoeren. Doen ze dat niet dan springen en blaffen ze er op los en desnoods slopen ze de boel als ze hun energie onvoldoende kwijt kunnen. Daarom is een husky ook niet de meest geschikte huishond. Het zijn echte werkpaarden.

Winters Lapland
De husky’s staan al klaar en blaffen alsof ze in weken geen mens hebben gezien. De groep bestaat uit 6 + 1 gids en iedereen heeft zijn eigen slede met een team van 4 husky’s. Mijn ‘lead dog’, de hond die de route bepaalt, is een smal vrouwtje met de bijnaam houdini. Onderweg komen we er nog wel achter wat dat inhoudt, maar de naam geeft enigszins een vermoeden. Naast haar staat een gemiddelde hond met achterop twee sterke broers, de ‘wheel dogs’.

10 graden onder nul en met de voet van de rem vliegt de slede weg. De stilte overvalt een beetje. Van tientallen blaffende energieke husky’s naar het geluid van de slee die door de sneeuw schuift. Met nog 30 à 40 kilometer te gaan is de eerste dag begonnen. Binnen een mum van tijd beweegt de groep zich voort door de Laplandse wildernis. Een met sneeuw bedekt landschap en uitstekende naaldbomen is het enige wat zich hier op dit moment huisvest. Het is een oase van rust.

Hoewel het in de wintermaanden bijna niet meer licht wordt in het hoge noorden, is de maand februari voldoende om overdag grotendeels met daglicht te kunnen overbruggen. Om 16:00 uur is de eerste hut bereikt en worden we getrakteerd op een zonsondergang waarbij de omgeving bijna feloranje kleurt.

Overnachten in de wildernis
Bij elke stop is het dogs first. De regel is simpel, verzorg eerst de honden en daarna pas de groep. Zo gezegd, zo gedaan. De husky’s worden van hun harnas ontdaan, netjes naar hun mandjes gebracht en beloond met een flinke bak eten. Onze slaapplek is een houten wildernis hut met houtkachel en een fornuis om te koken. Er is geen stromend water of elektriciteit aanwezig en het droogtoilet staat moederziel alleen buiten in de kou.

Ook na het verzorgen van de honden is er nog werk aan de winkel. Er moet nog hout worden gehakt voor de kachel en water worden gehaald uit een wak om te kunnen koken. De tweede nacht wacht ons een soortgelijke hut met hetzelfde ritueel, maar na een lange dag kunnen we wel plaatsnemen in de met houtkachel verwarmde sauna. Wie had dat gedacht in de wildernis!

Eenmaal pikkedonker buiten is het wachten op het magische schouwspel van het hoge noorden. De kleine hoeveelheid bewolking lijkt roet in het eten te gooien, maar na een portie geduld trakteert moeder natuur ons op een indrukwekkend groen licht dat boven ons door de lucht danst: het noorderlicht.

In het donker de weg kwijt
Dag twee begint uitstekend met veel zon. Het besneeuwde landschap, de houten naaldbomen en de voorttrekkende husky’s begint nog steeds niet te vervelen. Het voelt alsof we door Alaska of Siberië reizen, maar dan met iets aangenamere temperaturen. Ongekend. De omgeving en het leven is hier zo anders, dat voelt als ver over de Europese grenzen.

Zo blijkt ook weer tijdens de lunch. Een kampvuur middenin de natuur voorziet ons van een chili con carne maaltijd terwijl we plaatsnemen op een warme zitplek van rendierhuiden. In mijn ooghoek zie ik mijn ‘lead dog’ ineens worstelen met haar harnas en voor ik met mijn ogen heb kunnen knipperen is ze al los. Over de bijnaam Houdini is geen woord gelogen. Waar elke hond een dutje doet voor de slede, kiest madame ervoor om te liggen waar en hoe ze wil.

Net als het laatste traject al even onderweg is stopt de gids steeds vaker en hangt aan de telefoon. Er is een verkeerde afslag genomen. Als de gids het even niet meer weet worden de honden gevolgd. Zij zouden de route moeten kennen, maar blijkbaar hebben ze even niet opgelet en zijn we op een splitsing linksaf geslagen in plaats van rechtsaf. En dus moet de hele groep in het donker rechtsomkeert maken, een heel karwei kan ik je vertellen.

Ondertussen arriveren de hulptroepen per sneeuwscooter, maar na een kleine misser redden we onszelf prima. Er worden hoofdlampjes uitgedeeld voor het resterende deel van de route. Met boven ons het noorderlicht leggen we de laatste kilometers af naar de laatste overnachtingsplek van deze meerdaagse husky tocht. Gelukkig wacht ons hier een verwarmde hut die de jongens op de sneeuwscooter als verassing alvast hebben aangestoken. Maar voor we kunnen opwarmen is het dogs first.

Op naar huis
Dan op naar de laatste tocht van opnieuw 40 kilometer. Het weer is omgeslagen met een koude snijdende wind die door de omgeving heen blaast. Met alleen het puntje van mijn neus nog zichtbaar wordt deze koude dag doorstaan tot de eerste begaanbare wegen weer in het vizier komen. Een moment waarop een van de sledehonden besluit om rechtstreeks via deze weg naar huis te wandelen.

Misschien had ook hij het ondertussen erg koud gekregen ;-)

Deze avontuurlijke reis, betaald uit eigen portemonnee, is gemaakt met de reisorganisatie Xplore The North, de specialist in meerdaagse huskytochten in Lapland.

Dit artikel bevat een gesponsorde link. Ik schrijf echter alleen op basis van mijn eigen mening en ervaring en plaats niets op mijn blog waar ik niet achter sta.